Dom Pomocy Społecznej dla Osób Niepełnosprawnych Fizycznie w Lublinie

Dom posiada specjalistyczny charakter, jest przeznaczony dla osób niepełnosprawnych fizycznie, aktualnie dysponuje 98 miejscami pobytowymi w pokojach dwuosobowych wyposażonych w pełny węzeł sanitarny. Na miejscu zapewnia swoim mieszkańcom opiekę pielęgnacyjną, wspomagającą rehabilitację medyczną, rehabilitację społeczną oraz terapię zajęciową. Wszyscy mieszkańcy objęci są opieką pracowników socjalnych. Dom zamieszkują osoby w różnym wieku, głównie są to osoby niepełnosprawne fizycznie ale wśród mieszkańców są też i osoby starsze. Spośród 98 mieszkańców aż 80 osób porusza się wyłącznie na wózkach inwalidzkich. Większość mieszkańców Domu to osoby w średnim wieku (45-55 lat), najmłodszy mieszkaniec Domu ma 21 lat.
Dom jest wyspecjalizowany w opiece i rehabilitacji przede wszystkim osób z następującymi jednostkami chorobowymi:
1. stwardnienie rozsiane,
2. osoby z uszkodzeniami rdzenia kręgowego,
3. urazy czaszkowo – mózgowe,
4. stany po udarach mózgu,
5. dystrofia mięśniowa.

Mieszkańcy zamieszkują w pokojach dwuosobowych wyposażonych w pełny węzeł sanitarny. W Domu nie ma żadnych barier architektonicznych, które miałyby istotny, negatywny wpływ na funkcjonowanie w nim osób poruszających się na wózkach inwalidzkich.
Mieszkaniec, jeżeli tylko sobie tego życzy, kierując się wyłącznie własnymi preferencjami, u podłoża których mogą leżeć zaufanie, sympatia, doświadczenie wyniesione z wcześniejszych kontaktów, ma możliwość wyboru swojego opiekuna. Każdy z mieszkańców dokonał wyboru pracownika pierwszego kontaktu. Osoba ta występuje we wszystkich sprawach „swojego” mieszkańca, działa na rzecz kompleksowego rozwiązania wszelkich jego problemów życiowych. Zadaniem pracownika jest również aktywizowanie osób, innych pracowników Domu, których obowiązki zawodowe w sposób formalny podporządkowane są potrzebom mieszkańców. Osoby te tworzą sieć, w której centralnym punktem jest mieszkaniec.
Przedstawiony system opieki pozwala na lepszy kontakt personelu z mieszkańcami, szybszą interwencję w kryzysowych sytuacjach, szybsze dostrzeganie pojawiających się problemów i skuteczniejsze ich rozwiązywanie. Zmniejsza dystans pomiędzy pracownikiem i mieszkańcem, pozwala na wprowadzenie „domowej” atmosfery.
W warunkach domu pomocy społecznej, który jest instytucją, gdzie reguły postępowania personelu i mieszkańców są ściśle określone ten sposób sprawowania opieki nad mieszkańcami, podejścia do nich, pozwala na pewne odformalizowanie wzajemnych relacji oraz ich personalizację.